Ik geef toe, ik ben verdacht. Werkend in de communicatie kan het zomaar gebeuren dat een concept van mij op een reclamemast verschijnt. Toch voel ik me geroepen om het idee van Vereniging Verkeersslachtoffers (VVS) om reclamemasten te verbieden, te voorzien van enig tegengas.

Allereerst gaat de vergelijking met het gebruik van smartphones achter het stuur niet op. Communicatie via de mobiel is van een heel andere orde. Het betreft veelal privé gerelateerde berichten. Mensen zijn eerder geneigd om direct te lezen en te reageren. De handen gaan van het stuur met alle gevaren van dien. Een reclamemast is een vluchtig object met een simpele boodschap (als de reclamemaker het goed heeft gedaan). Kijk- en leestijd is slechts een fractie van een seconde.

Daarnaast is de regelgeving in Nederland rond reclamemasten redelijk strikt, zoals Meindert van den Heuvel (managing director van OON) in Adformatie zegt. Ik voeg daar graag aan toe: hoe vaak kom je nou eigenlijk een reclamemast tegen in Nederland? Een vergelijking met bijvoorbeeld België leidt makkelijk tot de conclusie dat het in Nederland ontzettend meevalt.

Reclamemasten helpen ondernemend Nederland om zichzelf te laten zien. Het is algemeen bekend dat deze vorm van communicatie een enorme boost kan geven aan een snelle naamsbekendheid voor producten en organisaties. Laten we voordat we voor de makkelijke oplossing van verbieden gaan, ook eens naar deze kant van het verhaal kijken. Of de (flauwe) vraag beantwoorden: zullen we dan ook afzien van de spandoeken “de scholen zijn weer begonnen”?

Even sparren over dit onderwerp met Jac? Neem gerust contact op!